Columnist

Ik vermoed dat ik geboren ben met een pen in mijn hand. Ik gebruikte die pen supersnel om te tekenen, maar ook om te schrijven. Vanaf het moment dat ik leerde om letters achter elkaar te zetten, werden het woorden en zinnen en verhalen.

Een van mijn eerste ‘boekjes’ was een sprookje: ‘Admajoor Binkie’. Het ging over een eigenwijze prinses die uit een toren werd gered door een klunzige voorbijganger. Het was zowel door mij geschreven als getekend (toen amper 10 jaar oud) en ik verwoordde mijn gevoel erin. Was het mijn eerste werk als schrijver? Ik koester het schriftje met dit verhaal nog.

Trots als een pauw
Maar eenmaal volwassen bleef ik schrijven, zowel vakmatig als in mijn vrije tijd. Tijdens mijn eerste officiële baan, bij een reclamebureau, werd al snel ontdekt dat ik kon schrijven en dus werd copywriting een van mijn taken.
Trots als een pauw was ik, als ‘mijn’ woorden afgedrukt werden in een folder, leaflet, brochure of direct mail.

Ik speel graag met woorden, ook in het dagelijks leven en neem daarbij mezelf vaak op de hak. Dat begon jaren geleden met het schrijven van korte verhalen in de vorm van een column. Maar ook tijdens het schrijven van een kort verhaal kon ik even van de wereld zijn.
Er zijn verhalen en columns geplaatst in de bladen, maar altijd incidenteel. In de jaren 2003-2006 legde ik als Gientje dagelijks mijn creatieve ei op mijn (zeer populaire) weblog. Het was een bijzondere manier om over dagelijkse beslommeringen te schrijven. Over het nieuws, mijn werk als freelancer in de media, mijn gezin, mijn eeuwige strijd met mijn gewicht…
Het lijkt me geweldig om regelmatig een column te schrijven. Inmiddels ook over andere onderwerpen. Wie weet wat de toekomst nog voor me in petto heeft.

Columns en korte verhalen

Hier kunt u een aantal columns en korte verhalen lezen die ik geschreven heb. Een aantal is zelfs al eens gepubliceerd. Veel leesplezier!

-----

Mijn beroep? Freelancer

Op formulieren, op feestjes, bij een kennismaking… oneindig vaak wordt me de vraag gesteld: “Wat is je beroep?”. Er wordt dan van me verwacht dat ik een kort antwoord geef, te beperken tot één, hooguit twee woorden. En wanneer ik het moet opschrijven is een klein 10-puntig regeltje mijn deel. Maar dat lukt me onmogelijk met al die verschillende werkzaamheden! Probeer maar eens een synoniem te vinden voor voice-over-nieuwslezer-presentator-redacteur-en-trainingsacteur. Al die prachtige beroepen heb ik als bedrijfsnaam samengevoegd tot de term ‘communicatrice’, maar ook dat begrijpt niet elke verjaardagsgast. Dus in plaats van mij in allerlei bochten te wringen zeg ik meestal: “Freelancer!”

Maar wàt freelance ik eigenlijk, willen de meesten dan weten? En dan komt er weer een lastig moment, want ik grossier in verschillende beroepen. En ik heb de mazzel dat het stuk voor stuk prachtige beroepen zijn: Ik presenteer bij en werk op de redactie van diverse omroepen, ik werk als (trainings-)actrice, spreek voice-overs en commercials in, schrijf teksten…
Ik ben mijn bonte verzameling als tiener al begonnen. Toen deed ik mee aan toneel- en musicalvoorstellingen op school, ging presenteren bij de lokale radio en werd zelfs dee-ay. Nee, ik vergeet geen letter. Ik bedoel echt D.A., ofwel disc-amazone, zoals mijn mannelijke collega’s mij noemden, ik was een van de weinige vrouwen die de schuiven en draaitafels bediende. Ik dee-ayde in rokerige discotheken en schimmige achterafzaaltjes. Pittig om te doen, maar ik werd er onwijs veel wijzer van!

En, en, en...
Expressieve en creatieve dingen trokken mij altijd al aan. Ik wilde het liefst alles tegelijk doen, maar de realiteit haalde me in. Neem mijn opleiding, dat was destijds een moeilijke keus: Toneelschool, School voor Journalistiek of Kunstacademie? Ik had het gevoel dat ik als puber een beroep moest kiezen dat het verdere verloop van mijn leven bepaalde. Maar wat? Want ik wilde èn een slimme woordgrapjesmakende cabaretier worden èn journalist èn acteur èn kunstenaar… Ik geef het je te doen.
Het toeval besliste: de School voor Journalistiek. Maar ook tijdens de opleiding bleef ik onrustig. Was dit het?
Gelukkig vond ik boeiend werk bij een reclamebureau. Hier kon ik mijn creatieve ei kwijt, o.a. door het creatief denken en het schrijven van teksten. Enorm leuk, maar er was nog zoveel meer om te ontdekken en te doen. En waarom niet!? Dus ging ik werken bij een dagblad, waarna ik doorstroomde naar de regionale radio en tv. In mijn spaarzame vrije tijd werkte ik bij de lokale omroep, ging ik acteren in hoorspelen, sprak commercials in en bleef teksten schrijven. Het begon er op te lijken!

Kiezen voor één beroep ligt kennelijk niet in mijn aard; ik wil meer! Toen zich jaren geleden de kans voordeed om freelancer te worden, heb ik die dan ook met beide handen aangegrepen. Zelfs van het acteren heb ik nu letterlijk werk gemaakt. Ik doe alles wat ik altijd heb willen doen!

Het resultaat is een prachtig beroep: freelancer. Want ik weet uit ervaring dat freelancer een beroep is, of misschien zelfs wel een manier van leven…

-----

Vacuüm op de pijnbank
(geplaatst in TopSanté)

Vanavond is het zover, Vriendin en ik gaan onze buitenkant een oppepper geven en onze bínnenkant zal daar ook van profiteren. We gaan traditiegetrouw gezellig een avondje naar de sauna. Nee, niet naar een openbare sauna. Ben je mal, daar zie ik mezelf niet zitten met m’n Rubenslijf. Dat hebben we één keer geprobeerd, maar we werden er letterlijk weggekeken door Mr. and Mrs. Perfect. We zijn letterlijk afgedropen en hebben nooit meer een voet over de glibberig natte openbare saunadrempel gezet.

Dus nu huren we heel sjiek eens per maand een sauna af voor ons tweeën. Een kleine gezellige sauna, gerund door een vrouw en zéér geschikt voor poedelnaakte XL-dames zoals wij. Vriendin en ik hebben allebei een aantal maatjes meer, kennen elkaar goed en zijn de schaamte ver voorbij. Dus we gaan samen gezellig douchen, puffen, zweten, gillen in het koudwaterbad, genieten van het warme voetenbad en relaxen in de luie stoel. Drie hele rondjes lang. Onderwijl kletsen we. Kletsen, kletsen, kletsen, zoals alleen vrouwen dat kunnen. Het verveelt never nooit niet.
Na de sauna gaan we op weg naar een gebruinde huid; nog even een half uur onder de zonnebank. Of zeg maar gerust ‘pijnbank’. Want die ‘bank’ bestaat uit een keiharde platte plastic plaat en daar is mijn rug werkelijk niet op gebouwd. Maar vooruit, wie mooi wil zijn moet pijn lijden… Ik ga op de rand zitten, de pijnbank protesteert heftig met een luid gekraak, maar ik zet door. Eén been erop, nog een been, een beetje schuiven en liggen. Pffft… Gelukt. Ik lig!

Maar… ik lig absoluut niet prettig, want *Help#$*%L!*, het is weer zover: mijn lichaam is als een naaktslak vacuüm gezogen op de plastic plaat. Met als gevolg dat ik geen kant meer op kan! Voorzichtig doe ik één been omhoog, dan het andere, ik til langzaam mijn billen op en na een luid slurpend geluid alsof je een zuignap verwijdert, haalt mijn rug weer adem. Ik mopper in het luchtledige en ga anders liggen. Gelukkig, de radio staat aan, zodat niemand mijn gekreun en gesteun heeft gehoord. Nog 29 minuten. Ik ga deze marathon winnen. Een half uur en heel wat ongemakkelijke momenten later floept het licht uit. Opgelucht begin ik in het halfduister weer met mijn gymnastiek. Ik doe mijn rechterbeen omhoog, daarna het linkerbeen, rol op mijn zij, onder luid protest van de pijnbank en van mijzelf, ik ga rechtop zitten en kom als een oude vrouw overeind. Dagenlang zal ik nog rugpijn houden.

Maar wat ben ik opgeknapt van dit avondje uit! Vriendin ook. Dus maken we direct een nieuwe afspraak voor volgende maand. Ik heb er nu al zin in! Au!

-----  

Zelfkastijding

Ik ben een iets te grote meid, ben verlegen en heb last van faalangst. Een voor de hand liggende combinatie waar ik al mijn leven lang wat last van heb. Je zou daarom verwachten dat ik een veilig en rustig leventje leid in de coulissen, zover mogelijk buiten de spotlights. Ik ben inderdaad van nature geneigd om huismusserig gedrag te vertonen. Zelfvertrouwen is mij vreemd, hoewel mijn gedrag altijd anders doet vermoeden. Want ik daag mezelf in werk en leven continu uit. Niet dat ik ga bungeejumpen, abseilen of diepzeeduiken. Het zijn meer de ik-durf-het-niet-maar-doe-het-toch-dingen. Ik probeer me steeds opnieuw te bewijzen en maak het mijzelf daarmee lekker moeilijk. Die rare overcompensatie is pure zelfkastijding.

Neem mijn hobby’s en werk. Ik heb nog nooit een rustige baan gehad in de luwte van de samenleving. Ambtenaar was op zich wel iets voor mij geweest, maar nee, da’s niet bijzonder genoeg. Ik zoek altijd naar een unieke opvallende baan, iets creatiefs waarin de uitdaging zit die ik nodig heb. En dit geldt ook voor mijn hobby’s, waardoor die altijd naadloos overliepen in mijn werk.

Onverklaarbaar
Toen ik op de HAVO zat, was er een onverklaarbare drang om mee te doen aan de toneel- en musicalvoorstellingen op school. Ik had nooit de hoofdrol, maar was toch misselijk van angst. Daarnaast ging ik presenteren bij de lokale radio. Doodeng natuurlijk, maar weinig luisteraars, vrij ‘anoniem’ en een goede manier om mijn verlegenheid te bestrijden.
Na de HAVO was er de moeilijke keus, wat nu verder: De Toneelschool, de School voor Journalistiek, de Kunstacademie… Een slimme woordgrapjesmakende cabaretier zoals Wim Kan wilde ik worden, of journalist, actrice, kunstenaar in een prachtig groot atelier, kunstschaatser… Ik vond zoveel dingen leuk. Maar dit waren beroepen voor extraverte slanke dennen en niet voor verlegen ‘grote’ meiden zoals ik.

Carrièrepakje
Ik werd toegelaten tot de School voor Journalistiek, ik was dolblij, maar bleek geen geboren student. Het stampen van feiten kostte mij hopeloos veel moeite. Na 2 jaar ellende had ik het wel bekeken. Ik vond interessant werk bij een reclamebureau in mijn woonplaats. Hier kon ik mijn creatieve ei kwijt, o.a. door het schrijven van teksten. Maar ook hier moest ik ‘enge’ dingen doen. In mijn carrièrepakje mee naar presentaties bij belangrijke klanten. En veel acquisitie, dus telefonisch onwillige klanten werven. Vre-se-lijk! ’s Nachts lag ik uren te woelen van pure angst. Toch heb ik me er wonderwel doorheen geslagen.

Het presentatiewerk deed ik er nog steeds naast, inmiddels ook wel eens wat in Hilversum; dat betekende angst in het kwadraat. Na het reclamebureau heb ik nog gewerkt bij een dagblad, op de reclameafdeling van een supermarktketen en bij de regionale radio en tv. Geen rustige banen. Ondertussen bleef ik presenteren, ging acteren in radiohoorspelen en deed samen met mijn partner mee aan wedstrijden Ballroom- en Latin Americandansen (in mijn slanke periode). Mijn verlegenheid was echter altijd op de voorgrond aanwezig. De angsten die ik overwon! En ik blijf mezelf pijnigen door mijn grenzen op te zoeken. Want die grenzen verschuiven langzamerhand…

-----
 

Mr. Ego

Hij kijkt me aan met z’n bloedmooie slaapkamerogen, slaat z’n lange wimpers steels op en glimlacht verleidelijk. Ik probeer zijn blik te ontwijken, maar dat is moeilijk. Want hij is mooi, heeft een krachtige uitstraling en een grappige kop. Maar ondanks dat heeft hij een slechte reputatie. Deze jongen betekent problemen. Dit is Mr. Macho in optima forma. Vol van zichzelf. Geen oog of respect voor zijn omgeving. Als hij wil dan vloekt en tiert hij, om te laten zien dat hij lak heeft aan alles en iedereen. En toch zijn er meiden – en zelfs jongens – zát die hem zonder morren in bed willen nemen. Brrr…

Nee, hij is niet bepaald de ideale schoonzoon. Ouders waarschuwen hun dochter voor dit type man. Naar verluid heeft hij alle drugs, seks en vrouwen uitgeprobeerd die hem ter beschikking staan. En er staat hem véél ter beschikking, want hij verdient geld als water. En dat brengt de nodige aandacht met zich mee. En die aandacht consumeert hij graag! Maar of hij daarbij safe seks praktiseert, dat betwijfel ik. Hij zou een interessant proefpersoon zijn voor een medisch onderzoek naar S.O.A.

Onbewaakt ogenblik
Het is dan ook een man waar ik verre van wil blijven. Ik moet niets van hem hebben, houd ik mijzelf voor. Ik laat me niét verleiden. Verzet me er heftig tegen. Nee, geef mijn portie maar aan Fikkie.
Maar dan gaat het mis. In een onbewaakt ogenblik kijk ik hem aan en op dat moment kijkt hij mij recht in mijn ogen. Hij lacht ondeugend. Ik verdrink in de felblauwe zee die in zijn ogen schuilgaat. De adem stokt in mijn keel. Mijn benen worden van elastiek. Ik krijg kriebels in mijn buik. Een droge mond. Mijn hart houdt even op met kloppen. Daar ga ik… als een blok beton val ik voor hem. Er tegen vechten of vluchten kan niet meer. Het is te laat.

Ik heb me er bij neergelegd. Ben blij en gelukkig en zing de hele dag door. Want hij maakt ook nog eens prachtige muziek. Hij schrijft de meest waanzinnige teksten. Over de liefde. Heel gevoelig. Maar ook tegendraads of eigenwijs. De ene keer word ik meegesleept in snoeiharde rock, dan weer verdwijn ik in sensueel zachte ballads. Hij raakt me in het diepst van mijn ziel. Ik schaam me er dan ook niet meer voor toe te moeten geven dat ik liefhebber ben van de publiekslieveling bij uitstek. Van Mr. Ego himself. Ik wil al zijn cd’s en ook graag eens naar een concert. En dan vooraan staan natuurlijk… Want ik geef het nu publiekelijk toe: Ik ben ook hélemaal weg van Robbie Williams!